اسب نژاد دره شور یا شیرازی

در برخی روایت‌ها آمده است که اسب‌های دره‌شوری، شیرازی یا قشقایی در اصل همان اسب‌های عرب مصری هستند که در زمان جنگ از مصر به ایران آورده شده‌اند. هرچند این ادعا به‌طور قطعی از نظر تاریخی اثبات‌نشده است، اما از نظر ظاهری، اسب‌های دره‌شوری شباهت زیادی به اسب‌های نژاد عرب دارند. به همین دلیل هنوز هم برخی از مردم آن‌ها را با عنوان «اسب عرب دره‌شوری» می‌شناسند.

نام این اسب‌ها از منطقه‌ای به نام دره‌شور در استان فارس گرفته شده است. گفته می‌شود برای نخستین‌بار شخصی به نام آزادخان دره‌شوری گروهی از اسب‌های بومی منطقه را که ویژگی‌های رفتاری و ظاهری مشترکی داشتند، جمع‌آوری و به صورت متمرکز پرورش داد. این اقدام یکی از نخستین گام‌ها در جهت شکل‌گیری این توده اسبی بوده است.

با وجود شباهت‌های بسیار به اسب عرب، یکی از دلایلی که مانع ثبت این اسب‌ها به عنوان زیرشاخه‌ای از اسب عرب ایرانی شده، احتمال آمیختگی ژنتیکی آن‌ها با توده‌های غیرعرب است. از نظر فنوتیپی (ظاهری)، این اسب‌ها بسیاری از مشخصات اسب عرب را دارند، با این تفاوت که نقطه اتصال سینه به تنه در آن‌ها اندکی بالاتر از اسب عرب قرار دارد.

از بارزترین ویژگی‌های ظاهری اسب دره‌شوری می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کپل صاف و متوازن

• دم عصایی‌شکل و برافراشته حتی در حالت استراحت

• خط گردن برجسته و خمیدگی زیبای گردن

• رنگ‌های متنوعی از جمله کهر، کرنگ و سمند مایل به کهر (رنگ کهر با فراوانی بیشتر دیده می‌شود)

امروزه با تلاش جمعی از پرورش‌دهندگان، جمعیت این اسب‌ها در مناطقی چون اطراف شیراز و کرمان در حال افزایش است. تشکیل تبارنامه، مستندسازی صفات فنوتیپی و ژنتیکی و ثبت دقیق کشش‌ها و زایش‌ها می‌تواند زمینه را برای به‌رسمیت‌شناختن این توده اسبی در زمره نژادهای ملی ایران فراهم کند.